To dziecko jest żelazne. Matka ją ciąga po promach, cudzych domach, wyrywa ze snu w środku nocy, znika na całe godziny, podrzuca co rusz innym osobom, nawet nie zapewnia stabilnego pobytu w jednej placówce oświatowej. A ona nic. Wyszczerzona i przytulona do swojej lalki.
Znam parę dzieci w podobnym wieku i cechują się zmiennymi emocjami, różnie reagują na stresujące dla nich sytuacje, są takie "żywe", czasem radosne, czasem płaczliwe, a pochodzą ze stabilnych środowisk.
Czy macie podobne odczucia, że przedstawienie córki było wyjątkowo nierealne i służyła w zasadzie tylko za rekwizyt?